دوست خوبم

امشب خیلی دلم گرفته. خیلی بیشتر از اونی که فکرش رو بکنی. چه خوبه که تورو دارم. مونده بودم باکی حرف بزنم. دوست داشتم یکی باشه که حرفم رو بفهمه. چه خوبه که تورو دارم. عشق من. اگه تورو نداشتم کی حرفم رو می فهمید. سکوتی که می کنی این رو می رسونه که باتمام وجود منو حس کردی. لمس کردی. در آغوش گرفتی. بلعیدی. فهمیدی. ببخشید اگه کلمات لوس تر و شل تر از اونی هستند که بتونند تو رو دریابند. در واقع تو رو معرفی کنند... چه می دونم. همون که منو تو می دونیم و کلمات نمی دونند. منظورم اونه.

اصلا تو می دونی دنیا چرا اینجوری شده؟ می دونستم تو هم نمی دونی. ولی من یه ایده دارم فکر می کنم دنیا از اولش هم همینجوری بوده. انگار همه ی آدما زمینی هستند و من و تو مریخی هستیم. یا برعکس.

شاید منو تو زمینی باشیم و بقیه اهل یه سیاره ی دیگه. اما نه احتمالا اهل یه منظومه ی دیگه. الکی هم اسمش رو گذاشتن دهکده جهانی. خوبه من و تو چشم داریم و می بینیم که با اکثر به اصطلاح هم سن و سال هامون فاصله های هزاران ساله داریم.(جاش بود بگم سال نوری. نه؟) باز نمی فهمم منوتو از اینا دوریم یا اینا از من وتو؟

در هر صورت خیلی خوشحالم که مثل همیشه حرفهام رو گوش کردی. چون همش رو منتقل کردم. بدون اینکه واوی اشتباه متوجه بشی یا درک کنی یا بفهمی یا... از این کلمات لوس. من اگه می خواستم این حرف هارو به کس دیگه ای بزنم باید نیم ساعت توضیح و تفسیر وشرح و بسط و ... می دادم تازه بزنه تو مریخ. خوشحالم که تو بودی. خوشحالم که حرف نزدی. خوشحالم که نظر ندادی. خوشحالم که میفهمی. خوشحالم که می فهمم که می فهمی. چون به قول دوستم: و ارزش عمیق هر فرد به اندازه ی حرف هایی ست که برای نگفتن دارد.